اين دو سال

پسر گلم

تو اين مدتي كه تو به دنيا اومدي خيلي دوست داشتم تك تك لحظات زندگيتو ثبت كنم ولي نشد. هر از گاهي تو يه دفتر يه چيزايي مي نوشتم ولي يه روز به فكر وبلاگ برات افتادم.

اوائل خيلي ناراحت بودم چرا تاريخ نشستنت، راه افنادنت، اولين دندونت، اولين كلمه اي كه گفتي و خيلي چيزاي ديگه رو ثبت نكردم. ولي الان ديگه ناراحت نيستم چون :

اینکه بدونی کی راه رفتی مهم نیست مهم اینه که بدونی کجا میری. اینکه کی تونستی حرف بزنی مهم نیست مهم اینه که بفهمی کی نباید حرف بزنی

مهم اينه كه سالمي و هركاري رو تقريباً سر همون موقعي كه بايد انجام بدي انجام دادي